Sarah Puttemans heeft slecht nieuws voor Viktor Verhulst: "Het wordt te veel"

Ze lijkt het perfecte leven te leiden, maar achter de schermen worstelt Sarah Puttemans, de vriendin van Antwerp-fan Viktor Verhulst, met druk, prestatiedrang en hardnekkige vooroordelen. In een openhartig gesprek met Nina spreekt ze zich uit over wat haar mentaal bezighoudt — en hoe ze stap voor stap leert om daar beter mee om te gaan.

Sarah is iemand die moeilijk kan stilzitten. Ze doet veel tegelijk en legt zichzelf daarbij ook nog eens hoge verwachtingen op. “Eén: dat ik soms zoveel druk voel, dat ik me even moet afzonderen. Ik zeg op veel dingen ‘ja’, en dan wordt het op een bepaald moment te veel. Waardoor ik wat in elkaar stuik en gas moet terugnemen", vertelt ze eerlijk. De oplossing zoekt ze in kleine pauzemomenten. “Door eens te gaan wandelen met de hond, een paar avonden niks te doen, of gewoon wat bij Vik te zijn. Ik moet dat beter proberen te doseren in de toekomst. Ik werk eraan, maar ik ben er nog niet.”

Zelfs ontspanning lijkt voor Sarah soms een opgave. “Mijn hoofd staat nooit stil, dat is iets wat Vik ook altijd zegt. Ik denk te veel na, de hele dag door. ‘Ik moet nog dit, ik moet nog dat.’ Maar daardoor kan ik eigenlijk nooit volledig ontkoppelen.”

“Wat mijn ouders hebben verwezenlijkt? Superknap, maar het is van hén, niet van mij”
Naast innerlijke druk kampt Sarah ook met de oordelen van buitenaf. Ondanks haar eigen werk en ambities krijgt ze nog steeds online kritiek, vaak over haar achtergrond. “Twee: de vooroordelen die mensen over mij hebben — nog steeds. Het is al minder dan vroeger, maar toch, ze blijven komen, vaak in de vorm van online comments, en vaak over mijn afkomst. ‘Jij hebt het gemakkelijk’, schrijven ze dan. Maar daarbij vergeten ze dat ik ook zélf een carrière heb en zélf dingen opbouw.”

Wat haar ouders hebben bereikt, bewondert ze enorm, maar ze wil daar ook niet op vastgepind worden. “Wat mijn ouders hebben verwezenlijkt? Superknap, ze hebben daar keihard voor gewerkt en ik ben daar ongelooflijk trots op. Maar het is van hén, niet van mij.”

Sarah laat duidelijk merken dat ze haar eigen pad wil bewandelen: “Ik heb nóóit gedacht: ‘Ik ga het mij gemakkelijk maken, ik ga niks meer doen’. Ik zou het ook gewoon niet willen. Heelder dagen niks doen: ik zou daar diep ongelukkig van worden. Misschien zouden andere mensen dat fantastisch vinden. Maar ik niet.”